سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم           آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منـصور ستـم پیـشـه ز بیداد مرا           کاش می‌کرد دمی شرم ز جـد و پـدرم

دلِ شب بـود که دشـمـن به سـرایـم آمد           بُـرد از خـانه برون وقت نمـاز سحـرم
ســال‌ها داغ بـنـی‌فـاطـمـه را مـی‌دیـدم           کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم
من جگرپارۀ زهرایم و باید به چه جرم           عـوض گـل جگــر پـاره بـرایش بـبرم
بـارهـا تـیــغ کـشیـدنـد پـی کـشـتـن من           بـارها سـیـل بـلا بـرد به مـوج خطـرم
دشمن آن لحظه که بر خانۀ من آتش زد           یـاد آمـد ز غــم مــادر نـیـکــو سیــرَم
دل شب خصم مرا برد به قصر منصور           یاد از بـزم یـزید آمد و از طشت زرم
میثم از تربت بی‌شمع و چراغم پیداست           که چـو جـد و پـدرم از همه مظلوم‌ترم